...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...

Są na świecie płyty, o których nie śniło się młodym klerykom...

Cała twórczość amerykańskiej grupy Pere Ubu, to łączenie prostych, instynktownych pomysłów punk rocka i wysoko artystycznych naddatków.
Magia grupy z Cleveland, kierowanej przez charyzmatycznego Davida Thomasa, polega na tym, że pierwsze albumy zupełnie się nie zestarzały.

Na pewno istotny był klimat przemysłowego miasta, w ankietach uznawanego za 'najbardziej przygnębiające' w USA, ale rozwiniętego muzycznie. Jednak ważny był przede wszystkim sposób, w jaki grupa łączyła wpływy muzyki psychodelicznej czy brzmienia instrumentów klawiszowych z gitarowymi, wyprzedzając trendy lat 80. Timbre głosu Thomasa i krzykliwa maniera wpisują się idealnie w przerysowanie emocjonalne ery punka, ale cała reszta okazała się jeszcze bardziej donośna. Dziś to, co mogło odstraszać masową publiczność u Pere Ubu kiedyś, czyli eklektyzm muzyczny i figura lidera, nieprzewidywalnego niczym Captain Beefheart, gwarantuje aktualność i oryginalność starych nagrań.

1. Navvy   2:40
2. On The Surface   2:35
3. Dub Housing   3:39
4. Caligari's Mirror   3:49
5. Thriller!   4:36
6. I Will Wait   1:45
7. Drinking Wine Spodyody   2:44
8. Ubu Dance Party   4:46
9. Blow Daddy-o   3:38
10. Codex   4:55

Paweł Jagiełło:
David Thomas powiedział kiedyś, że nie lubi zajmować się rzeczami, o których wie, że umiałby je zrobić, co oczywiście stanowiło nieco zawoalowaną formę stwierdzenia, że w Pere Ubu chodzi o ciągły rozwój i poszukiwanie nowych środków wyrazu. Słysząc 'Dub Housing' nie sposób zaprzeczyć temu stwierdzeniu, chociaż można powiedzieć, że pierwsze trzy krążki zespołu stanowią dość spójny pod względem formy, najbardziej radykalny etap twórczości. Późniejsze płyty, począwszy od 'The Art Of Walking', skłaniały się ku bardziej wygładzonej strukturze, zaś zespół wyraźnie stępił swój lwi pazur (co nie musi oznaczać automatycznie muzyki gorszej jakości – nie w tym przypadku).

Na dwójce wciąż dominują wątki ekspresjonistyczne, tyle, że odmalowane w ciemniejszych barwach niż poprzednio. Jeszcze silniej niż na „The Modern Dance” zaznacza się udział syntezatora, a muzyka płynie rozjeżdżając się we wszystkich kierunkach, jakby zaraz miała stracić wszelkie elementy konstrukcyjne. Momentami panuje tu pierwotny, wręcz plemienny szał. David Thomas łka, wyje, bełkocze coś w somnambulicznym transie – nie bez powodu wielokrotnie porównywano go do Captaina Beefhearta. Manierę wprawdzie mają diametralnie różną, ale poziom choroby ten sam. W tle pulsuje dubowy bas, coś piszczy, brzdąka, chrobocze – istna dźwiękowa katastrofa. Oczywiście ludziom wychowanym na gitarach brzmiących, jak wiertarki, może się ta muzyka wydawać z początku zupełnie niewinna. Problem w tym, że dzisiejsza dźwiękowa ekstrema jest często jedynie do bólu przerysowaną i uboższą intelektualnie wersją tych środków formalnych, z jakich korzystali Pere Ubu i ich rówieśnicy. Chciałoby się rzec, iż o taki właśnie hałas chodzi w muzyce rockowej. Z kolei kapele, które dziś mordują najskuteczniej, wcale nie uzyskują dobrych rezultatów dzięki zmasowanej produkcji, czy nakładaniu na siebie kilku ścieżek gitar, albo technicznemu łomotaniu w zestaw perkusyjny, a właśnie dzięki sprytnie zaaranżowanym dysonansom i czemuś, co należałoby nazwać inteligentną kakofonią. Odpalając 'Dub Housing' możecie odnieść wrażenie, że wkraczacie w świat 'asymetrycznych' melodyjek, w których dźwięki powinny bezładnie polecieć na łeb, na szyję, a zamiast tego układają się w lekko jazzujące ciągi (jak w kawałku tytułowym), kumulują w sobie niepokojący nastrój (Caligari’s Mirror, Thriller!, Codex), bądź uzupełniają transowe syntezatorowe podkłady (Blow Daddy-O).

Oczywiście tu nic nie dzieje się przypadkowo i bez powodu. Muzyka Pere Ubu była jednym z manifestów tzw. „przegranego pokolenia” – młodych ludzi wzrastających w społeczeństwie pozbawionym znaczącej narracji, w świecie postaw konformistycznych i ideologicznej pustki. Z tej perspektywy wokalne wybryki Davida Thomasa jawią się jako metafora kompletnie zidiociałego człowieka epoki postindustrialnej, natomiast muzyka – znerwicowana i konwulsyjna – jeszcze dobitniej podkreśla te skojarzenia.

Warto zauważyć, że Pere Ubu nawet w towarzystwie największych innowatorów tamtej epoki, jak Chrome, Talking Heads, czy Television jawią się jako zespół wyjątkowy i nieporównywalny z niczym innym. Jest miejsce na wykolejony beefheartowski blues, jest wyrafinowanie rocka progresywnego, jednakże pozbawione bezproduktywnej wirtuozerii, za to połączone z punkową energią. Kto wie, czym byłby dzisiaj rock, gdyby pozostał domeną wyłącznie tej klasy wykonawców.

https://www.youtube.com/watch?v=iCKwJSA_cuc
POZWÓL POBRAĆ INNYM, NIE BĄDŹ ŚWINIĄ!!!

INITIAL SEEDING. SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

START WIECZOREM...